Dag 10 Hildburghausen - Kulmbach, 5/8/13

Als je goed kijkt, zie je meer.

Weer fit hoor!
Om half 8 alweer op de fiets. En direct het mooiste uur van de dag. Het licht, de lucht, het land. De damp trekt op, de zon krijgt al snel kracht, je voelt het meteen en de zonnestralen zorgen voor schitteringen in de lucht.

Een mooie route, meteen al. We komen door een soort Niemandsland. Uitgestrekte gebieden, landerijen, graanvelden, akkers, één grote lapjesdeken. Erg mooie natuur. We moeten veel klimmen, lange einden. Er is geen bebouwing. Wel een paar kleine dorpjes en vervolgens weer lange tijd niets.

Op het hoogste punt staat een informatiebord en deze maakt duidelijk dat waar wij fietsen ooit de grens lag tussen Oost- en West Duitsland. Met een brede strook, aan beide zijden waar niemand mocht komen, niemandsland. Er was alleen een grenspost.
In 1989 kwam de doorbraak, in 1990 werd aan de westduitse kant een nieuwe weg aangelegd. Naar het oosten zou dat later gebeuren. 
Wij fietsten hier van oost naar west en echt, het was een grindpad en ineens, echt bam, was het een brede, geasfalteerde weg. Heel apart. Pas later lazen we dat het andere deel nog altijd " gesaniert" moet worden. Klopt, toch raar.

Om 9.45 uur rijden we Coburg binnen. Wat een stad! Prachtige pleinen, gevels, fonteinen. De terrassen lopen al vol. De bloedbank staat met de bus op een plein. Wij drinken een cappuccino en kijken omhoog, naar de gevels, de beelden en ornamenten. Indrukwekkend. Ooit bedacht en gemaakt door mensenhanden. Nu zou de 3d printer misschien al ingezet kunnen worden.

Van Coburg naar Lichtenfels. Klimmen! Stuk van 15%, hoppa! Weer rustig hier, sowieso weinig fietsers vandaag. Een lange afdaling, veel door bossen, lekker koel!
Even voorbij Lichtenfels houden we een lange pauze, aan een meertje. Lekker liggen in de schaduw, briesje. We hebben de koffiepauze ingeruild voor een bouillon-break. Heerlijk! Een flinke oppepper ook al is het nog geen 16.00uur. Erik hoort gespetter en ziet een echtpaar in het water, hij zwemt, zij loopt. Ze ziet er niet uit. Ik maak stiekem een foto en we hebben de slappe lach.

We gaan verder en denken nog zo'n 40 km te fietsen. Dat worden er 30. Wat een rotstuk! Tegenwind, zon, 32 graden. We fietsen Kulmbach binnen, een grote plaats, bekend van de een aantal grote bierbrouwerijen (lezen we in een boekje) Voor we in het centrum zijn zijn we we een half uur verder. Buh. We zijn er klaar mee.
We zoeken de VVV en ze hebben hier in het centrum een leuk onderkomen voor ons. Gauw geregeld. Uitpakken, douchen, dutje, wassen, eten en lekker buiten zitten.

Vandaag namen we afscheid van de Werra en we volgen nu de Main. Volgen jullie het nog? Deze route loopt langs een aantal rivieren. We begonnen met het oversteken van de Reest en de Vecht. Het echte werk begon vanaf de Rijn. Daarna volgden de Lippe, de Diemel, de Weser en de Werra. Nu dus de Main. Er komen er nog een paar voordat we de Moldau zullen zien.

Dat zal nog zo'n 335 km duren. Dat klinkt al heel dichtbij. Maar, zo waarschuwt Erik steeds: "Het wordt nog zwaar. Veel klimwerk, dus dan maken we wat kortere dagen. En Tsjechië is helemaal nieuw, dus naar nemen we de rijd voor. " Verstandige woorden, helemaal mee eens! :)

We rijden nu in Bayern, de vakwerkhuizen verdwijnen. De balkons met geraniums komen ervoor terug. En het aantal bierbrouwerijen neemt toe. In Kulmbach alleen al zijn er vier. De pizza was overigens matig, de ijsjes van Toscana zijn beter, maar we zitten hier toch maar lekker in Kulmbach.

Hoogtepunten
1 valk, 1 buizerd
High-five van de bazin van het hotel, als begroeting . Ze is blij met Hollands bezoek, want haar beste vriendin woont in Amsterdam en die ziet ze volgende week weer en die is getrouwd met een Nederlander en, en, en......
Knappe vrouw in water
Voormalig grensgebied
Overgang oude - nieuwe weg.

Dieptepunten
3 dode muizen
20 km tegen de wind in, in de hitte, door de weilanden. (onze tegenliggers hebben dit vast als hoogtepunt ervaren)

Wiedersehen!